Joanna Brodzik zadebiutowała na dużym ekranie w 1996 roku, jednak jej kariera na dobre rozkręciła się dopiero osiem lat później, gdy Jerzy Bogajewicz wybrał ją do roli Kasi w serialu Kasia i Tomek. Ta rola była przełomem w jej życiu, zarówno zawodowym jak i prywatnym. Na planie spotkała Pawła Wilczaka. To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Brodzik była wtedy w związku z Bartkiem Świderskim. Joanna i Paweł zapewniali wtedy w wywiadach, że po prostu bardzo się lubią i świetnie dogadują na planie. Jednak ekipa i widzowie wiedzieli swoje: taka chemia, jaką dało się wyczuć między serialowymi bohaterami, nie bierze się znikąd. Właśnie dzięki niej, chociaż minęło piętnaście lat, serial ciągle uchodzi za jedną z najbardziej udanych produkcji telewizyjnych w Polsce.
W najnowszym wywiadzie dla Plejady, Brodzik wspomina, że zaskoczyła ją propozycja Bogajewicza, bo tytułowa Kasia miała być spełnioną, atrakcyjną kobietą. Joanna zaś uważała wtedy, że daleko jej do tego.
Wychowałam się w małym, niezamożnym domu w małym miasteczku, ale dostałam od moich bliskich niezwykły skarb - wiarę w to, że nie ma rzeczy niemożliwych - wyznaje aktorka. Nawet jak słyszałam, że jestem brzydka, gruba, głupia i beznadziejna, wiedziałam, że jest we mnie coś wyjątkowego i że tylko ode mnie zależy, co osiągnę. Najbardziej okrutnymi istotami są młode kobiety. Faceci dadzą sobie przysłowiowego kopniaka w tyłek i po sprawie. Dziewczyny usiłują zniszczyć przeciwnika mentalnie, psychicznie. Nie dysponują tak dużą siłą fizyczną, więc szybko rozwijają w sobie zdolność manipulowania i niszczenia ludzi. Doświadczyłam tego na własnej skórze. W związku z tym, że szybko puścił mi się wąsik, często mówiono, że jestem ślicznym, mądrym chłopczykiem. Strzyżona na krótko przypominałam bardziej bystrego, rumuńskiego chłopaka, niż ucieleśnienie lalki Barbie. Jurek Bogajewicz zobaczył we mnie - brunetce, serialowa Kasię. Po wielu latach spędzonych w Ameryce, wrócił do Polski i ponieważ miał w nosie różne reguły i schematy, postanowił zrobić ze mnie blondynkę. Wyposażona przez niego w narzędzia, których wcześniej nie miałam - czyli frywolność, kokieterię i bezkarność, zaczęłam się tym bawić.
Z czasem Brodzik i Wilczak zrozumieli, że są dla siebie stworzeni. Założyli rodzinę, latem 2008 roku na świt przyszli ich synowie Jan i Franciszek. Nigdy nie zdecydowali się na ślub, chociaż Brodzik ma w tej kwestii niemiłe doświadczenia z dzieciństwa.
Jestem dzieckiem z niepełnej rodziny, z nieformalnego związku, z małego miasteczka - wspomina w wywiadzie. Dodatkowo, moi rodzice byli bardzo młodzi, gdy przyszłam na świat. Jestem kimś, kto o nietolerancji wie naprawdę sporo.
Czasy są teraz zupełnie inne, a i warunki dużego miasta z pewnością różnią się od rzeczywistości Krosna Odrzańskiego sprzed 40 lat. Joanna zapewnia jednak, że odebrała bardzo postępowe wychowanie.
Byłam wychowywana w bardzo ekumenicznym duchu. Od małego mówiono mi, że ludzie niepotrzebnie kłócą się o to, czy Bóg ma niebieską sukienkę, czy raczej karze modlić się na dywaniku. Tłumaczono mi, że Bóg jest jeden, jest nienazywalny i jest Wszystkim. Myślę, że model wyniesiony z domu był dla mnie dobrą podstawą do bycia z zasady osobą tolerancyjną. Nie nałożono na mnie żadnego obligu, który ograniczałby moją otwartość - ujawnia w wywiadzie. Przez długi czas byłam naprawdę nieatrakcyjnym dzieckiem. Jeśli dobrze rozumiałam płynące do mnie sygnały, odbierano mnie jako inteligentną, oczytaną, dobrą i ciekawą świata osobę.
Od trzech lat Brodzik testuje swoją tolerancję na scenie Teatru Capitol, w którym gra lesbijkę, trenującą boks.
Nie zdecydowałabym się na to, gdybym nie była na scenie otoczona moimi przyjaciółkami. Pewnie uciekłabym po pierwszej próbie. Zresztą, miałyśmy taką umowę, że wolno mi zrezygnować po pierwszej próbie czytanej. Tylko dlatego zgodziłam się na nią przyjść - wspomina w rozmowie z portalem. Ale po pierwszej próbie, kiedy nasz reżyser Maciek Kowalewski w zaskakujący dla nas sposób podzielił role, byłam jak zaczarowana.
Wcześniej nie wiedziałyśmy, jaki ma pomysł na te trzy postaci. Okazało się, że mam zagrać dziewczynę, która kocha dziewczyny i jest sportsmenką. Dotarło do mnie, jaki ogrom pracy mnie czeka i byłam bardzo szczęśliwa z tego powodu. Od tego momentu jestem wyposażona w "gay radar", czyli widzę dziewczyny, które patrzą inaczej na dziewczyny. Wcześniej tego nie zauważałam. To najlepszy dowód na to, że budowanie postaci może wzbogacić. Przepuściwszy przez siebie możliwość kochania kobiety, jestem bogatsza. Wiem, że taka możliwość istnieje i nie ma w tym niczego złego. Miłość to uczucie, które nie zna granic.
_
_
**Joanna Brodzik: Gdyby moje oczy mogły mordować, to trup ścieliłby się gęsto
**
