ewa demarczyk

Ewa Demarczyk była polską piosenkarką, która wykonywała poezję śpiewaną. Była uznawana za jedną z najbardziej charyzmatycznych osobowości polskiej sceny muzycznej. Czasem nazywana była „czarnym aniołem” polskiej piosenki. Związana była z krakowską „Piwnicą pod Baranami”, a oprócz tego występowała na scenach na całym świecie, w tym na tak prestiżowych jak paryska Olympia czy nowojorska Carnegie Hall.

Imię i nazwisko: Ewa Maria Demarczyk
Data urodzenia: 16 stycznia 1941 roku
Miejsce urodzenia: Kraków
Data śmierci: 14 sierpnia 2020 roku
Miejsce śmierci: Kraków

Ewa Demarczyk - pochodzenie
Ewa Demarczyk urodziła się w Krakowie w rodzinie o inklinacjach artystycznych. Jej ojciec Leonard Demarczyk był rzeźbiarzem, a jej matka Janina była krawcową. Siostra matki, Stefania Bońdo-Stopkowa, była malarką i absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz pracowała jako projektantka porcelany w fabryce w Ćmielowie. Ewa Demarczyk była również kuzynką Jana Kudyka, trębacza, wokalisty i założyciela Jazz Band Ball Orchestra.

Ewa Demarczyk - kariera muzyczna
Ewa Demarczyk rozpoczęła karierę muzyczną w krakowskim kabarecie studenckim „Cyrulik” w 1961 roku. W 1962 roku przeszła do „Piwnicy pod Baranami”, z którą związana była przez 10 lat i gdzie nawiązała współpracę z kompozytorem Zygmuntem Koniecznym. To właśnie z jego kompozycjami wystąpiła na I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1963 roku. Wykonała tam trzy utwory – „Karuzelę z madonnami” (sł. Miron Białoszewski), „Czarne anioły” (sł. Wiesław Dymny) i „Taki pejzaż” (sł. Andrzej Szmidt), zdobywając nagrodę indywidualną.
W 1964 roku wystąpiła na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła drugą nagrodę za wykonanie „Grande Valse Brillante” (sł. Julian Tuwim).
W 1967 roku ukazał się jej pierwszy album studyjny zatytułowany „Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego”. Album zdobył status platynowej płyty. W 1974 roku ukazał się jej drugi album zatytułowany po prostu „Ewa Demarczyk”. Płyta zawierała 5 premierowych utworów, a także 4 kompozycje z poprzedniego albumu, które zostały nagrane w języku rosyjskim. Ostatni, trzeci album Ewy Demarczyk to „Live” wydany w 1982 roku. Płyta zawierała zapis koncertów, które artystka dała w Teatrze Żydowskim w Warszawie. Album zdobył status złotej płyty.
W 1986 roku w Krakowie działalność rozpoczął Teatr Ewy Demarczyk. Został on jednak zamknięty w 2000 roku. W tamtym roku Demarczyk wycofała się całkowicie z życia publicznego, unikając kontaktu z dziennikarzami. Ostatni koncert dała 8 listopada 1999 roku. W 2010 roku odebrała nagrodę Złotego Fryderyka za całokształt twórczości.

Ewa Demarczyk - piosenki
Ewa Demarczyk wykonywała poezję śpiewaną, sięgając wielokrotnie do klasyków polskiej poezji jak Julian Tuwim (piosenki „Grande Valse Brillante”, „Stary Cygan”, „Tomaszów”), Miron Białoszewski („Karuzela z madonnami”), Bolesław Leśmian („Garbus”, „Osjan”, „Samotność”, „Szewczyk”), Krzysztof Kamil Baczyński („Deszcze”, „Sur le pont d’Avignon”, „Wiersze wojenne”) czy Maria Pawlikowska-Jasnorzewska („Pocałunki”).
Demarczyk śpiewała także piosenki z tekstami poetów rosyjskich, takich jak Osip Mandelsztam, Anna Achmatowa, Michaił Lermontow, Andriej Bieły czy Maryna Cwietajewa. Oprócz tego w jej repertuarze można znaleźć utwory z tekstami Georga Trakla, Johanna Wolfganga von Goethe, Percy’ego Bysshe Shelleya, a nawet Galla Anonima („Ballada o cudownych narodzinach Bolesława Krzywoustego”).
Ewa Demarczyk współpracowała także ze współczesnymi jej tekściarzami, stąd w jej repertuarze teksty m.in. Wiesława Dymnego, współtwórcy „Piwnicy pod Baranami” („Czarne anioły”, „Opuszczony dom”), Andrzeja Szmidta („Taki pejzaż”), Agnieszki Osieckiej („O czemu pan”) czy też Jerzego Skolimowskiego („Z ręką na gardle”).

Ewa Demarczyk - mąż
Ewa Demarczyk była dwukrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był skrzypek z zespołu Mazowsze Jakub Szczapański. Ich małżeństwo trwało jednak zaledwie kilka miesięcy.
Drugi raz za mąż wyszła niedługo po śmierci matki. Jej wybranek był z zawodu złotnikiem, ale jednocześnie był złodziejem. Z tego powodu został skazany i odsiadywał wyrok w jednym z krakowskich więzień. Wtedy Demarczyk wzięła z nim korespondencyjny rozwód.