Obejrzeliśmy nowe "Pamiętniki z wakacji". Gwarantujemy, że takiego zagłębia absurdu i krindżu jeszcze nie widzieliście (PUDELEK OGLĄDA)

Paradokumenty - jak tu ich nie kochać? Tylko w tym gatunku "sztuki" siostra odnajduje zaginionego brata, jej matka wdaje się z nim w romans, a ojciec, który lata temu wyszedł po mleko i nie wrócił, jednak wraca i porywa ich psa - a to wszystko w jednym odcinku. Było więc jedynie kwestią czasu, aż ktoś przekroczy subtelną granicę między udawaniem życia a absurdem. Chyba właśnie się to udało.

Niedawno wielki powrót na antenę zaliczyły "Pamiętniki z wakacji", czyli obok "Trudnych spraw" druga największa wylęgarnia memów w polskiej telewizji. Tym razem produkcja już nawet nie próbuje udawać, że ktoś tu się jeszcze bawi w serial - i dobrze, bo i tak nikt by nie uwierzył. Poznajmy więc losy państwa (o ironio) Kowalskich, których historia - w przeciwieństwie do nazwiska - jest nad wyraz skomplikowana.

Zdajemy sobie sprawę, że fabuła to ostatnie, co może mieć tu znaczenie, ale w skrócie: Lucek i Lusia remontują restaurację na Gran Canarii, w czym "pomagają" im dzieci. On jest raptowny i nierozgarnięty, żona nerwowa i momentami dość naiwna, ale klejnotem w koronie są właśnie ich pociechy. W kilku scenach matka mówi na nie per "debile", syn robi "zabawne" błędy ortograficzne, a córka nosi top z napisem "drama queen" - to tak, jakbyście zapomnieli, z jakim poziomem mamy do czynienia.

Między perypetiami rodziny o najbardziej generycznym nazwisku w historii telewizji przewijały się też fragmenty jakiegoś drugiego wątku, gdzie w paczce przyjaciół ktoś z kimś romansował i wywiązał się trójkąt miłosny, ale nikogo to chyba nie obchodzi. Nas na pewno nie. Zerknijmy więc na próbkę tego, co tam słychać u Kowalskich - celowo piszemy "próbkę", bo wytrzymaliśmy tylko cztery odcinki. Zaufajcie nam, zaraz zrozumiecie dlaczego.

Czego potrzebuje knajpa, gdy trwa gruntowny remont, a brakuje funduszy? Nie próbujcie, i tak nie zgadniecie. Zdaniem Lucka chodzi o telewizor, który przytachał do restauracji niczym trofeum i stwierdził, że bez niego knajpy nie będzie. Poza tym zrobił interes życia, bo wydał 700 euro, a mógł 2000. Może gdyby zainspirował się Karoliną Pisarek i inwestował w torebki, to nie byłoby problemu, a tak niestety klops i żona się wkurzyła.

Najpierw te debile, popatrz się, co powyrabiali na tym patio, ja sama zarobię się tutaj na śmierć - mówiła z gracją o dzieciach, a potem przeszła do rzeczy: A ten następny debil rodzinny wziął i kupił telewizor za ostatnie prawie pieniądze. Ja mam w d*pie to wszystko, ja wracam do Polski. Ja mam was gdzieś.

Całość wygląda jak coś, co z ochotą wrzuciliby w scenariusz twórcy "Świata według Kiepskich", a role, jak to zwykle w paradokumentach, odegrano wręcz oscarowo. Właśnie dla takich momentów warto oglądać telewizję.

Wyobraźcie sobie, że przypadkiem poznajecie tajemniczego nieznajomego, który zaprasza Was na imprezę na plażę. Co robicie? Kowalscy na przykład przyjmują zaproszenie i raczą się tajemniczymi ciasteczkami, które owy nieznajomy im podsuwa i wkrótce się przekonujemy, co w nich było. Tu z kolei nagroda za efekty specjalne - mieliśmy ciarki żenady od początku do końca.

W pewnym momencie córka Kowalskich w efekcie napływu ciężkich do określenia emocji wybiega z restauracji i przepada na wiele godzin. Ojciec ma to gdzieś, matka z kolei odchodzi od zmysłów, więc chodzi i jej szuka. Niepotrzebnie, bo Natalia sama się odnalazła, a po powrocie stwierdziła, że była... na imprezie. A co, Wam się to nie zdarzyło?

Powodem, dla którego ten tekst powstał, była właśnie scena w kościele. To tu poczuliśmy, że krindż dawno wywaliło poza skalę, a całość to parodia paradokumentu, co chyba jeszcze do niedawna nazywano po prostu paradokumentem. Kowalscy najpierw kłócą się o to, czy i ile dadzą na tacę, potem "modlą" się o powodzenie w biznesie, a na koniec Lusia... pada krzyżem przed ołtarzem.

Wszystkiemu przygląda się reszta rodziny, która pokazuje ją palcem i, delikatnie mówiąc, trochę ma z niej bekę. Potem zresztą ojciec i syn obgadują matkę, której modlitwę nagrali dyktafonem. Brakowało już chyba tylko, żeby przegoniły ich stamtąd wściekłe zakonnice.

Pamiętacie, jak wspominaliśmy na początku o restauracji Kowalskich? No więc remont udało się dokończyć, ale knajpę trzeba przecież jeszcze wypromować. Natalia i Grzegorz przygotowali nawet ulotki, ale nie takie zwykłe, bo to paradokument i musi być śmiesznie. W efekcie dostaliśmy coś na kształt "Hepi berzdej" na torcie, ale w 2024 roku - Kowalscy mają więc big otwarcie tumoroł i są oupen ewrydej. Następnym razem sugerujemy jeszcze kazać synowi "przebrać się za babę".

Nie sądziliśmy, że w 2024 roku będziemy pisać o żarcie o sr*niu, ale twórcy paradokumentów nas nie oszczędzają. Tak, w jednym z odcinków jest scena, w której Lucek załatwia się pod willą córki Lusi, bo gościnna toaleta była akurat zajęta. Nie wiemy, kogo w tej sytuacji jest nam bardziej szkoda - tych, którzy musieli to zagrać, czy tego, kto to nakręcił. Mimo wszystko najbardziej współczujemy sobie.

Nasr*m ci na ogrodzie, zobaczysz - krzyczał bohater niekomfortowo wręcz żenującej sceny.

Ale, żeby nie było - aktor udający syna wysmarowany margaryną (?) nie dał się przyćmić. Do rodzinnego albumu albo zawodowego portfolio jak znalazł.

Jedną z bardziej absurdalnych scen była zdecydowanie impreza w willi córki Lusi. Miało być na luzie, a wyszedł kolaż scen, w których młodzi Kowalscy i grupa losowych osób podskakują, robią głupie miny, otwierają butelki popularnych trunków i ganiają się w ogródku. Na koniec jeszcze ekipa unicestwia meble ogrodowe, bo przecież po powrocie rodziców musi być, jak to mawiają młodzież i Szymon Hołownia, inba. Jeśli tak zdaniem produkcji wyglądają imprezy, to chyba na żadną ich dotąd nie zaproszono.

Zwieńczeniem tej sceny był powrót rodziców, słowo "debile" miotane częściej niż zaklęcia w świecie Harry'ego Pottera i syn, który zamiast pójść po mopa, położył się na podłodze i zaczął "wycierać" ją ręką i własnym ciałem. "Zapamiętaj ten czas" brzmi teraz o tyle ironicznie, że chcielibyśmy zapomnieć, ale chyba nie potrafimy.

Jeżeli mieliście jeszcze wiarę w to, że absurd ma jednak jakieś granice i nikt ściany głową rozwalał nie będzie, to po seansie "Pamiętników z wakacji" możecie mieć wątpliwości. Czy tego chcemy, czy nie, ktoś zapewne i tak spróbuje jeszcze to przebić - nie jesteśmy tylko pewni, czy na pewno chcemy to zobaczyć.