Echa wywiadu Muchy u Wojewódzkiego: "Kuba chce być moralnym kompasem narodu. ROZLICZAĆ WSZYSTKICH ZA WSZYSTKO, OPRÓCZ SIEBIE" (OKIEM PUDELKA)
Mijający tydzień upłynął nam pod znakiem teatrzyku skandali i kontrowersji, a w rolach głównych wystąpili dobrze nam znani aktorzy. Niektórzy z nich powinni jednak wiedzieć, że już czas zejść ze sceny… W "Okiem Pudelka" przyglądamy się najgłośniejszym wydarzeniom ostatnich dni - domyślacie się o kim przeczytacie tym razem?
Najgłośniejsze wydarzenia tygodnia w "Okiem Pudelka"
Kuba Wojewódzki zauważył chyba, że w mediach znaczy coraz mniej i wypadałoby podkręcić trochę temperaturę wokół własnej osoby. Przystąpił więc do ataku - próbował rozbudzić tabloidowe zmysły hasłem, że jest "po ślubie" i wywołać sztuczną aferę z odejściem z Teatru 6. piętro przez Żurnalistę. A to były tylko przystawki do dania głównego, którym okazał się wywiad Wojewódzkiego z Anną Muchą. Celebrytka pojawiła się w podkaście "WojewódzkiKędzierski" i została kilkukrotnie przyparta do muru przez byłego ukochanego - Kuba w imię klikalności zastosował swój ulubiony zabieg czyli próbę wrzucenia pod pociąg kogoś, kto uważa go za przyjaciela. Aktorka od lat słynie z ciętego języka i radykalnej szczerości, więc ciężko wyjąć z jej życiorysu coś, co mogłoby ją zawstydzić czy zapędzić do narożnika. Z sobie tylko znanych powodów Wojewódzki postanowił więc zaatakować na antenie Muchę za to, że rozważała (!) swoją obecność na ślubie Katarzyny Cichopek i Macieja Kurzajewskiego, gdzie bawił się również Jacek Kurski.
Gwiazda "M jak miłość" nie pojawiła się ostatecznie na uroczystości z powodu zawodowych zobowiązań w teatrze, ale przyznała, że gdyby nie to, towarzyszyłaby koleżance w tym ważnym dla niej dniu. Na te słowa Wojewódzki niemal z pianą na ustach zaczął wymieniać długą listę "zasług" Kurskiego i przekonywać Muchę, że jest amoralną oportunistką, która "legitymizowałaby" byłego szefa TVP obecnością przy jednym stole. Szczęśliwie, trafił na godną przeciwniczkę i aktorka nawet na sekundę nie dała się zbić z pantałyku.
Rozmowa Wojewódzkiego z Muchą obnażyła wszystko to, co w dziennikarzu męczy nas już od wielu lat: zacietrzewienie, obsesyjna chęć ustawiania się w roli moralnego kompasu i rozliczania wszystkich za wszystko - oczywiście oprócz siebie i "swoich". Kuba od lat siedzi na niewidzialnym tronie, którego podstawy z każdym dniem są coraz bardziej kruche - kiedyś król telewizji, dziś już tylko ironicznie samozwańczy władca bez poddanych. Słowa Wojewódzkiego nie rezonują z publicznością z prostego i tego samego powodu, przez który rzadko w ogóle traktujemy celebrytów poważnie - oni po prostu nie znają już prawdziwego życia. A w tym prawdziwym życiu ludzie siadają czasami do jednego stołu z tymi, za którymi nie przepadają lub uważają za obiektywnie złych. Idą na ślub koleżanki i nie kłócą się z panną młodą o listę gości.
Co do obiektywnej oceny działalności Jacka Kurskiego nie powinno być żadnych wątpliwości, ale rozliczanie Muchy za to, że była szansa (przypomnijmy - to się nie wydarzyło), że będzie oddychać tym samym powietrzem, co on, to już zapędy na zaślepionego ideologią funkcjonariusza, a nie dziennikarza. Czas zdać sobie sprawę z tego, że ludzie mają dość słuchania o tym, co mogą, a czego nie powinni - szczególnie z ust kogoś, kogo "lista zasług" jest blisko "listy wstydu", o czym Wojewódzki zdaje się zapominać. Popularyzacja telewizyjnego chamstwa, wtykanie flagi w gówno, słynne "żarty o Ukrainkach", lata używania słowa "pedał" jako puenty dowcipu w szczycie oglądalności… Jeszcze chwila i okaże się, że Jacek i Kuba wcale nie stoją tak daleko od siebie w tym medialnym panteonie "zasłużonych" i co wtedy?
Nowy spektakl Kaczorowskiej i Rogacewicza
Wielka miłosna ofensywa Agnieszki Kaczorowskiej i Marcina Rogacewicza trwa w najlepsze. Jeśli ktoś liczył, że odpadnięcie pary z "Tańca z gwiazdami" da nam chwilę oddechu, grubo się pomylił. Zakochani ogłosili bowiem, że skoro telewizja ma już dość pokazu łączącego ich uczucia, to czas pojechać z nim w Polskę. Spektakl "Siedem" obiecuje widzom historię o miłości, pasji, namiętności i otwieraniu "nowego rozdziału" - co w przypadku pary rozwodników, którzy migdalą się na oczach milionów, nie jest specjalnie wymyślną metaforą. Chęć artystycznego wyżycia się i próba wykorzystania zgromadzonego medialnego kapitału są w przypadku Agnieszki i Marcina zrozumiałe. To w końcu ich pięć minut, z których chcą zrobić minimum piętnaście, ale łatwo w tej sytuacji przedobrzyć i najzwyczajniej w świecie sobą zmęczyć. Obietnica Kaczorowskiej, że "schowają się przed światem" wydawała się mądra, ale najwyraźniej nie do zrealizowania.
Największym problemem celebrytów jest nie ich apetyt na sławę i pieniądze, a rozpaczliwy strach przed byciem zapomnianym. W świecie, gdzie social media masowo produkują kolejne kartonowe gwiazdy, łatwo wpaść w panikę - dziś jestem, ale jutro już są dziesiątki innych na moje miejsce i co jeśli nikt za mną nie zatęskni? Odpowiedź na to pytanie może być bardzo bolesna, więc "kuj żelazo, póki gorące’ zdaje się jedynym słusznym podejściem. Do czasu aż to publiczność zdecyduje, że potrzebuje od Kaczorowskiej i Rogacewicza odpoczynku. Pożegnanie z "Tańcem z gwiazdami" było pierwszym sygnałem ostrzegawczym, na ich miejscu nie ryzykowałbym kolejnego…
Sensacyjna biografia Roberta Lewandowskiego
Tymczasem poziom czytelnictwa w Polsce może poszybować w górę i to wszystko dzięki Robertowi Lewandowskiemu. No, nie całkiem - książka "Lewandowski. Prawdziwy" Sebastiana Staszewskiego to biografia piłkarza, ale nieautoryzowana, co tłumaczyłoby nagromadzenie sensacyjnie brzmiących wątków. Autor tego wiekopomnego dzieła zdążył udzielić wprawdzie tylko jednego wywiadu promującego wydawnictwo, ale zdołał nim wyprodukować conajmniej kilkanaście głośnych nagłówków. Staszewski zapewnia, że wykonał tytaniczną pracę, jeśli chodzi o risercz - udało mu się porozmawiać nie tylko z samym Robertem, ale i dziesiątkami, jeśli nie setkami osób z jego bliskiego otoczenia i świata sportu. Sposób promocji książki podważa nieco jej merytoryczność, bo oscyluje wokół mocno sensacyjnych wątków, historii i anegdot - jak choćby rzekomej kłótni Lewandowskich o lekcje bachaty Ani i żartów, które sprowokowały w sieci setki memów. Taka reklama czyni z biografii piłkarza weekendowy dodatek w popularnej bulwarówce, a nie wartościową pozycję, która obiecuje nam poznać jego "prawdziwe" oblicze.
Tego typu wydawnictwa to efekt nie tylko ogromnej sławy Roberta, ale i konsekwencje budowania specyficznej marki osobistej. Lewandowscy w ciągu ostatnich kilku lat wybudowali sobie pomnik, być może na wzór Beckhamów - perfekcyjnego małżeństwa, nieustannych sukcesów i rodziny na samym szczycie. A szczyt ma to do siebie, że ci na dole chcą wiedzieć, jak to jest naprawdę na nim być - im bardziej skandaliczna odpowiedź, tym lepiej. Nie sądzę, żeby Lewandowski jakoś specjalnie zareagował na książkę i związane z nią publikacje - jedyną ceną, którą za nią zapłaci, będą być może niewygodne pytania podczas konferencji prasowych i kilka nowych żartów w szatni. To mocno ugodzi jego ego, ale przeżyje.
